Overal iets achter zoeken

Er was een aantal producten die ik niet lekker vond. Deze producten lust ik tot op de dag van vandaag niet; en ook vroeger had ik er al een hekel aan. Simpele voorbeelden hiervan zijn boter en melk. Dat boter iets is wat verplicht is om op je brood te smeren tijdens een opname, kan ik me enigszins voorstellen; het is vaak iets wat men vanuit de eetstoornis niet wil eten (vanwege vetten). Als ik dat niet zou hoeven eten, zou het enorme gevolgen hebben voor de groepsdynamiek. In een eetstoorniskliniek is er niet perse concurrentie, maar wanneer iemand iets niet hoeft te eten terwijl de rest dat wel moet, zorgt dat voor oorlog. Eetstoornissen vinden dat soort taferelen niet zo leuk. Anyway, melk was dus ook zo'n ding. Ik vond het vreselijk maar ik werd verplicht om het te drinken. Ik moest het minimaal zes weken proberen; het schijnt zo te zijn dat, wanneer je iets zes weken achtereen dagelijks eet of drinkt, je pas echt kunt zeggen of je het wel of niet lekker vindt. Ik moest dus tweemaal daags een glas melk drinken. Geloof mij: het was pure marteling. Na die zes weken had ik iedereen eindelijk kunnen overtuigen dat het niet tussen mijn oren zat en dat ik het echt niet lekker vond. Het volgende euvel was sojamelk. Na de marteling van de melk, moest het zelfde tafereel herhaald worden en moest ik zes weken sojamelk drinken. VRE-SE-LIJK! Gelukkig mocht ik na die zes weken (inmiddels waren we dus gewoon al drie maanden verder) iets anders proberen; Vifit. Iets waarvan ik op dag één al gezegd had, het wel te lusten. 

Het moraal van dit verhaal: hoewel ik veel gehad heb aan de opnames in de kliniek; het was niet alleen maar positief. Toen ik na de laatste opname dagbehandeling ging volgen, ontstond het zelfde verhaal. Ik was vrij duidelijk in wat ik wel en niet lekker vond en dit was over het algemeen oké. Hier maakte het niet uit of ik melk of iets anders wilde drinken, dus dat was fijn. 

Hier begonnen ze echter ineens over iets totaal anders; mijn keuze om geen vlees te eten.
Ik wist niet wat ik hoorde. Ik at al sinds de middelbare school geen vlees en nog nooit had iemand mij de vraag gesteld of dit misschien voortkwam uit mijn eetstoornis. Ik wist niet eens dat het bestond; maar klaarblijkelijk was het een ding wat menig eetstoornispatiënt ingezet had om minder te kunnen eten. Ik benoemde dat ik niet begreep dat dit een ding was; immers, in vleesvervangers zitten veel meer calorieën dan in gewoon vlees, dus waarom zou je daarvoor kiezen vanuit je eetstoornis? Ook hier moest ik bewijzen dat ik echt vegetarisch was vanuit mijn menselijke hart, in plaats van vanuit mijn eetstoornis hoofd. Irritant en behoorlijk frustrerend als je het mij vraagt. Gelukkig was het niet zo dat ik 6 weken vlees moest eten om mezelf te bewijzen. Hier was het zo, dat ik zeker 7 gesprekken moest voeren om behandelaren en therapeuten te overtuigen van mijn keuze om geen vlees te eten.

Waarom ik dit deel? Omdat ik je wil laten weten hoe het werkt in een kliniek of deeltijd behandeling. Omdat ik je wil laten inzien dat er snel vanuit gegaan wordt dat iets voortkomt vanuit je eetstoornis. Omdat niet alle keuzes die iemand met een eetstoornis maakt, eetgestoord zijn. 

Naast bovenstaande dingen heb ik ook hele goede ervaringen opgedaan in de kliniek. Hier later meer over! Heb jij wel eens iets soortgelijks ervaren tijdens een behandeling van je eetstoornis? Laat dan een reactie achter onder deze blog.