Wanneer je langdurig kampt met een eetstoornis, wordt de eetstoornis onderdeel van je identiteit. Jij, maar ook de mensen in je directe omgeving, weten niet beter dan dat je een eetstoornis hebt.
Ik vind het behoorlijk lastig, het loslaten van iets wat voelt als mezelf. Het loslaten van een gedeelte van mezelf; want dat is eigenlijk wel wat het is. Het negatieve, nare gedeelte van mezelf laat ik los. Ik roep al jaren: ‘loslaten is het nieuwe vasthouden’ en dat is wat ik ga doen. Door mijn eetstoornis helemaal los te laten, hou ik alles wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren stevig(er) vast.
Ik kan het loslaten, mag het loslaten ook al is dat super spannend. Het is gek om iets van jezelf, iets eigens ineens te laten gaan. Het voelt als een soort relatiebreuk; na zo lang samen zijn stopt het hier. Ik ga alleen verder. Ik ga alleen verder en dat is oké. Ik heb tegen mezelf gezegd dat het oké is om hier moeite mee te hebben. Mijn eetstoornis is dan misschien niet wie ik ben, maar zo voelt het soms wel.
Ergens voelt het alsof ik mezelf moet herontdekken. Onzin natuurlijk, want ik ben naast dat ik een eetstoornis heb altijd al mijn gekke zelf geweest. Ik was er altijd al wel, in meer en mindere mate; maar ik, Silvia, was er. Accepteren en loslaten dat het anders wordt. Dat is wat ik ga doen.
Trots op mezelf, trots op deze laatste stappen. Trots op de mensen om mij heen die er altijd voor mij geweest zijn die altijd voor mij klaar stonden en die altijd mijn gezeur over het eten aan wilden horen. Dankbaar, dankbaar dat ik sta waar ik nu sta, dankbaar voor de mensen die in de loop der jaren met mij meegegroeid zijn en mij hebben zien veranderen van gesloten mens naar mijn pure zelf waarbij delen oké is.
Ik ben Silvia, ik ben niet mijn eetstoornis.
Reactie plaatsen
Reacties