Fitbit de deur uit

Een paar maanden geleden sprak ik met de diëtiste, ze vroeg me hoe het nu eigenlijk ging met het bijhouden van mijn beweging, hoeveel stappen ik ongeveer zette op een dag en hoe dat voor me was. Ik vertelde haar dat ik, dankzij mijn Fitbit precies wist hoeveel stappen ik zette en hoeveel calorieën ik daarmee verbrandde. Ik moest open kaart spelen en eerlijk zijn. Nadat ik een uitgebreid antwoord gaf op haar vraag en zei dat het niet problematisch was, vroeg ze waarom ik de Fitbit nog droeg. Controle, dat is eigenlijk waar het op neer komt. Ik wilde controle hebben over mijn beweging en ik wist, doordat mijn Fitbit aangaf hoeveel calorieën ik verbrandde, precies hoeveel ik op een dag kon eten om niet aan te komen. 

Het lijkt alsof het niets voorstelt, maar het was eigenlijk te gek voor woorden. Ik hield, door zo'n stom horloge, onbewust mijn eigen eetstoornis in stand. Na het gesprek met de diëtiste, had ik een paar weken later een gesprek met de regiebehandelaar. Ook zij vertelde mij dat het goed zou zijn om afstand te doen van mijn Fitbit, behalve als ik obsessief wilde blijven met tellen van stappen waardoor ik mijn eetstoornis in stand zou houden. Want dat was eigenlijk wat ik aan het doen was, aldus de regiebehandelaar. Het zette me aan het denken en na een week of wat besloot ik er iets mee te doen. Ik deed mijn Fitbit af en er ging een nieuwe wereld voor me open. Het was moeilijk, veel moeilijker dan ik dacht. Ik had nooit het idee dat zo'n stom horloge zoveel invloed zou kunnen hebben. 

Na een paar moeilijke dagen waarin ik het gevoel had totaal geen controle meer te hebben, lukte het om de draad weer goed op te pakken. Voor iemand met een eetstoornis is het moeilijk om het gevoel van controleverlies te accepteren. Het is moeilijk om los te laten, om nieuwe patronen te creëren en te accepteren dat anderen misschien toch gelijk hebben als het gaat om het in stand houden van je eetstoornis. 

De eerste dagen waren zwaar, maar na die eerste dagen ging het steeds een beetje makkelijker. Ik accepteerde het gevoel dat ik geen controle meer had. Hoe langer ik het horloge af had, hoe makkelijker het werd. Daar waar ik de eerste dagen alleen maar heel veel stress had, voelde ik me na een week juist ontzettend vrij. Geen dwangmatige stappen meer, geen dwangmatig bewegingspatroon en dus rust. De eerste week moest ik mezelf extra vaak wegen, maar ook dat werd minder. Ik kon vertrouwen op mijn lichaam. Ik kon het loslaten en voelde me eindelijk, na heel veel jaren vrij. 

Waarom ik dit deel? Veel mensen dragen tegenwoordig een smartwatch waarop te zien is hoeveel stappen je zet op een dag. Veel mensen (met en zonder eetstoornis) zijn onbewust obsessief bezig met het tellen van stappen. Het kan helpen om een gezondere leefstijl te ontwikkelen, maar vaak wordt het iets obsessiefs. 'Oh, nog zoveel stappen en dan is het goed', een gedachte die vaak de revue passeert. Het is zonde om jezelf te beperken op deze manier en bovendien brengt het je nergens. Ik heb ontdekt dat de wereld niet vergaat als je hem af doet. Ik heb ontdekt dat het juist zorgt voor vrijheid en rust. De controle loslaten is moeilijk, maar het is zo goed voor je herstelproces! Ik gun dit iedereen.