Meisje op de trap

Zwart was destijds ook mijn favoriete kleur. Ik liep daar als brugklasser met mijn veel te zware, veel te grote schoudertas. Rugzakken waren immers totaal niet cool. Broeken met veel te wijde pijpen en donkere truien en vesten zorgden ervoor dat ik me enigszins comfortabel voelde met mezelf. Misschien was dit voor jou ook wel zo. 
Vaak liep ik bij je langs, als ik naar een lokaal moest, of gewoon zomaar. Ik wilde even checken of je er nog was en of je echt was wie je deed voorkomen. De kleine krasjes op je polsen trokken mijn aandacht. Er naar vragen durfde ik niet, maar het baarde me wel zorgen. Gek eigenlijk, want ik was nog zo jong en wist van de wereld niets. Het was gebaseerd op een onderbuikgevoel.

Je zat daar, alleen. Ik vond het vervelend, zielig en rot om je daar alleen te zien zitten. Vaak zei ik je gedag, kort maar vriendelijk. Ik wilde niet dat jij je alleen zou voelen, ik wilde dat je wist dat je gezien werd met de pijn die je met je meedroeg. 
Wanneer ik je groette, groette je vriendelijk terug. Soms dacht ik zelfs een kleine glimlach te zien. Een daadwerkelijk gesprek met je aanknopen durfde ik niet zo goed. Ik zat in de brugklas, alles was nieuw en ik was natuurlijk nog super jong. Jij daarentegen zat in het laatste jaar, je was bijna klaar en kon bijna naar een andere school. Hoe het ontstaan is, kan ik me niet meer goed herinneren. Wat ik wel weet, is dat ik 'ineens' bij je zat. Samen op de trap, zonder veel woorden met elkaar te wisselen. Ik weet nog goed hoe je heet, of jij nog weet wie ik ben vraag ik me af. Het is immers inmiddels zo'n 18 jaar geleden dat deze situatie zich voor deed.

Het meisje op de trap. Daar zat je dan, niet meer alleen maar samen. Weinig woorden werden gewisseld maar we zaten daar samen, wat zorgde voor een sterk gevoel. Je werd gepest, mensen konden niet accepteren dat jij andere dingen mooi vond dan wat er op dat moment in de mode was. Mensen scholden je uit maar jij beet van je af. Ik had hier bewondering voor. 

Het liefst wilde ik je doorgronden. Wilde ik je vragen wat al die lelijke woorden die tegen je gezegd werden, met je deden. Inmiddels zijn we 18 jaar later. Waarom weet ik niet, maar afgelopen week moest ik ineens denken aan toen. Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat. Ben je gelukkig? Heb je het verleden een plekje kunnen geven of leef je nog dagelijks met alle pijn van vroeger? 

Ook ik werd gepest. Mensen scholden me uit, zorgden ervoor dat ik struikelde op de gang en duwden me soms zelfs van de trap. Ik voelde me niet goed genoeg en wilde veranderen. Ik koos ervoor om minder te eten; gewoon wat gezonder te leven in de hoop er dan bij te horen. Langzaam maar zeker veranderde ik mijn kledingstijl omdat ik niet wilde dat ik werd gepest. Ik dacht dat ik me anders voor moest doen zodat mensen mij wel aardig en leuk zouden vinden. Achteraf gek natuurlijk, want ik had op dat moment leuke vrienden en vriendinnen dus alleen was ik niet. Het voelde wel zo, misschien is dat nog het moeilijkst. Weten dat je niet alleen bent, terwijl je je zo eenzaam voelt. Ik zou willen dat ik destijds durfde te praten over wat er allemaal gebeurde. Ik zou willen dat ik tegen iedereen durfde te zeggen hoe ik me echt voelde zodat er iets aan gedaan kon worden. 

Een blog als reminder; wanneer je gepest wordt probeer te praten. Praten met mensen om je heen, of gewoon via internet. Alleen dat zou al kunnen helpen. Gewoon je verhaal doen bij iemand, ook al ken je hem of haar niet. Mocht je hier behoefte aan hebben, je mag altijd mailen. Je kunt ook contact zoeken via social media, het is maar net wat voor jou makkelijker en/of prettiger is. 

Ook al voelt het zo, je bent niet alleen.