Even rust

We kochten een huis, gingen verhuizen, ik kreeg een nieuwe baan wat betekende dat ik afscheid moest nemen van hetgeen ik al jaren deed.

Van zowel ballet als modern stonden er eind voorstellingen op de planning en ondertussen moesten alle dozen nog uitgepakt worden, wilden we het huis gezellig maken en vierden we onze housewarming en mijn verjaardag.

Het was een rollercoaster, zowel fysiek als mentaal. Een berg met stress, energie en chaos (ja heus, alles kwam tegelijkertijd) zorgde ervoor dat ik geen ruimte had om te schrijven. Ik wist niet eens waar ik over moest schrijven, terwijl er zoveel was waar ik over had kunnen schrijven.

Van mijlpaal naar mijlpaal en ondertussen uiteraard alle balen hoog willen houden. Het blijft een valkuil waar ik maar al te graag in trap. Ik besloot mijn website en de daarbij horende social media even links te laten liggen, een moeilijke keuze maar het gaf me mega veel rust!

Ik gunde mezelf deze rust ook, want er was al zoveel gaande. Laten we wel wezen, alle ballen hoog houden is gewoon onmogelijk.

Ik weet nog goed dat ik mezelf nooit rust gunde, dat ik altijd maar door moest gaan en dat stoppen of rust nemen het gevoel van falen opriep. Ik ben zo blij dat ik het nu juist kan zien als iets positiefs, hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik best meer rust had kunnen nemen en meer tijd voor mezelf had kunnen inplannen, maar dat terzijde.

Mijn eigen grenzen aangeven, aanvoelen en accepteren is, en blijft een punt van aandacht. Het stomme is altijd dat ik alles veel te leuk vind en dat mijn enthousiasme een fantastische kwaliteit is maar tegelijkertijd ook een vreselijke valkuil. Ik geloof er in dat er een dag komt waarop ik daar goed in ga worden. Kleine stapjes zijn ook stapjes dus daar klamp ik mezelf maar even aan vast. ;)

Het feit dat eten geen rol meer speelde in deze stressvolle periode is voor mij al een enorm cadeau. Ik had niet verwacht dat er ooit een moment zou komen waarop ik het helemaal los zou kunnen laten. Natuurlijk is de hoop er altijd geweest, maar in de praktijk is het vaak toch een stuk ingewikkelder dan de theorie vertelt. Zoals men vaak zegt: ‘hoop doet leven’. Dankzij de hoop die ik had, gaf ik niet op. Het had uiteraard ook honderd keer anders kunnen gaan; maar het mezelf continu bewustmaken van mijn valkuilen wat eten betreft heeft me geholpen om ‘normaal’ te blijven doen en om te genieten.

Het moraal van dit verhaal: luister naar je innerlijke zelf, wat vertelt het en wat heb je nou echt nodig? Buig je destructieve gedachten om en gun jezelf de tijd, om jezelf iets te gunnen (ja mooi hè, vond ik zelf ook!). Of het nou gaat om eten, rust, grenzen aangeven, iets voor jezelf kopen of iets leuks doen met een vriend of vriendin, gun het jezelf door te zeggen dat je de lat echt wel even iets lager mag leggen.

Liefs X