Mijn ouders zijn gescheiden

Het is natuurlijk al heel wat jaren geleden, dus de precieze herinnering heb ik niet meer. Wel weet ik nog goed, dat ik het diep van binnen aan zag komen. Diep van binnen wist ik dat de koek op was tussen beide. Het was moeilijk, maar ook goed zo. 

Ik weet nog goed dat ik mezelf de schuld gaf; ik maakte mezelf wijs dat ze uit elkaar gingen door mij. Doordat ik geen goede dochter was, doordat ik niet goed genoeg mijn best deed op school. Natuurlijk was het onzin, maar een stemmetje in mijn hoofd bleef dat herhalen. Hulp van een psycholoog wilde ik niet. Hoewel mijn ouders dat meerdere keren hebben aangeboden, sloeg ik het keer op keer weer af. 'Ik moest het zelf doen, ik moest het zelf oplossen'. 

Achteraf stel ik mezelf wel eens de vraag; 'had het bezoeken van een psycholoog destijds kunnen voorkomen dat ik later een eetstoornis ontwikkelde?' Ik denk het eigenlijk niet. Zeker weten doe je het nooit, maar als ik terug kijk, hebben zoveel verschillende factoren een rol gespeeld in het ontstaan van mijn eetstoornis, dat er niet maar één oorzaak is wat ik de schuld zou kunnen geven. Een eetstoornis is deels genetisch bepaald; er is niemand in mijn familie (van beide kanten) met een eetstoornis, maar psychische klachten zijn er wel geweest. Daarnaast zijn er meerdere factoren die een rol kunnen spelen in het ontwikkelen van een eetstoornis. Later zal ik daar meer over delen. 

Terug naar de scheiding van mijn ouders; mijn moeder, broertje en ik bleven in het zelfde dorp wonen. Mijn vader ging met de hond naar Amsterdam. Het was moeilijk om mijn vader te moeten missen. Eens in de twee weken gingen we een weekend naar hem toe, de rest van de tijd waren we bij mijn moeder (vakanties en feestdagen uitgezonderd; er was een eerlijke verdeling). 

Het was tijd. We gingen terug naar school waar ik iedereen moest vertellen dat mijn ouders gingen scheiden. Het voelde gek; in die tijd kwam het nog niet zo heel vaak voor dat ouders uit elkaar gingen, terwijl het nu soms de normaalste zaak van de wereld lijkt. 

Ik kan me herinneren dat ik me enerzijds heel verdrietig heb gevoeld, maar dat ik me anderzijds ook heel neutraal en leeg voelde. Door met de orde van de dag: naar school, spelen met vriendjes en vriendinnetjes en sport; ik gaf mezelf geen tijd om verdrietig te zijn. Zolang mijn ouders maar gelukkig waren en stonden achter de door hen gemaakte keuze, was het goed. 

Gek, dat je als kind zoiets kan bedenken. Dat je als kind zijnde bedenkt dat het belangrijkste is, dat ze gelukkig zijn. Door de jaren heen werd het verdriet minder en kwam er ruimte voor acceptatie. Ik accepteerde de situaties zoals ze waren en kon het verdriet achter me laten. Gek om nu te schrijven over verdriet; ik weet nog dat ik dat destijds helemaal niet zo heb ervaren en dat het is iets wat ik me de laatste jaren pas gerealiseerd heb. 

Destijds kwamen er eigenlijk helemaal geen gevoelens bij kijken. Nu denk ik, ik heb me toen verdrietig gevoeld; logisch. Maar het mocht er toen niet zijn. Gelukkig heb ik de afgelopen jaren geleerd om meer te delen, openheid te geven en te benoemen hoe dingen voor mij zijn. Ik mag verdrietig zijn en mag dat ook laten zien. 

Het leven is er daardoor zoveel makkelijker op geworden!