Het zal je vast en zeker niet ontgaan zijn. Ik ben verhuisd! Afgelopen week verliet ik na 8 jaar mijn appartement in Leeuwarden om samen te gaan wonen met mijn vriend in Groningen. Verhuizen is voor iedereen stressvol, dat is één ding wat zeker is. Ik vond het super moeilijk om mijn eigen plekje achter me te laten. Het heeft enorm veel stress opgeleverd en het heeft me de nodige tranen gekost.
Tijdens het hele verhuis proces ben ik tot de ontdekking gekomen waarom dit zo was.
Het huis waar ik woonde was gelinkt aan mijn eetstoornis. Het was eigenlijk een beetje mijn eetstoornis huis. Alle keuzes die ik afgelopen jaren gemaakt heb, waren gebaseerd op mijn eetstoornis. Alle moeilijke momenten die ik beleefd heb in het huis, kwamen voornamelijk door mijn eetstoornis. Het was mijn veilige plek, de plek waar ik de controle had, waar ik mezelf kon zijn. Althans, dat is iets wat ik mezelf wijs maakte.
Nu weet ik, dat dit niet zo was. Het was de veilige plek van mijn eetstoornis, de plek waar mijn eetstoornis controle had en zichzelf kon zijn. De plek waar mijn eetstoornis mijn leven beheerste en overnam.
Vaak hoor je dat mensen zeggen: 'het maakt niet uit waar je naartoe gaat, je neemt altijd jezelf mee.' Dat klopt natuurlijk helemaal. Je neemt jezelf mee, ik neem mezelf mee naar Groningen, maar neem ik mijn eetstoornis dan ook mee?
Hier heb ik goed over nagedacht. Het antwoord is nee. Het appartement in Leeuwarden was mijn eetstoornis huis, maar het afgelopen half jaar gaat het zo goed met me dat ik eigenlijk allang afscheid heb genomen van mijn eetstoornis. Er waren nog een paar 'kleine' dingen waar ik aan moest werken. Dat heb ik gedaan en ik voel me beter dan ooit. Natuurlijk (laten we vooral reëel blijven), is de kans op terugval altijd aanwezig; maar ik kan dat zelf voorkomen (hier later meer over!).
Verhuizen betekende dus voor mij dat ik niet alleen afscheid nam van mijn huis, maar ook van mijn eetstoornis. Behoorlijk pittig, maar vooral enorm bevrijdend! Geen dwangmatige rondjes meer wandelen, geen lege koelkast meer, geen liters suikervrije Redbull en koffie meer, geen afslankpillen, geen eetbuien of andere gekkigheden meer. Het was klaar. Het waren 8 intense jaren, ik ben dankbaar voor alles wat ik beleefd heb en wat ik heb mogen meemaken in mijn appartement (niet alleen de leuke maar ook de minder leuke dingen omarm ik; ik heb er immers mega veel van geleerd). Het is nu tijd om door te gaan. Afscheid nemen van mijn eetstoornis huis en daarmee gelijk afscheid nemen van mijn eetstoornis.
Mocht je vragen of tips willen, je mag me altijd mailen, een DM sturen via Instagram of reageren onder deze blog. Je bent niet alleen, onthoud dat goed.
Liefs X
Reactie plaatsen
Reacties
Een post met perspectief 👍🏻
Veel woonplezier in Groningen!