COVID, inmiddels een wereldwijd begrip. De pandemie waar we allemaal mee moeten dealen. Hoe is dit voor iemand met een eetstoornis? Er wordt onderzoek naar gedaan hoe COVID effect heeft op de mentale gezondheid van mensen. Ik kan enkel mijn ervaring en de ervaring van anderen met je delen. Here we go!
Geen sociale activiteiten meer, geen sport meer, een avond klok. Lockdown nummer zoveel, mondkapjesplicht, anderhalve meter samenleving. De opeenstapeling van maatregelen blijft maar komen. Zomers gaat het best oké, in het najaar en in de winter gaat het bergafwaarts. Persoonlijk kan ik er best oké mee dealen, het is niet makkelijk, maar het is te doen. Sociale contacten onderhouden was nooit mijn sterkste punt, maar tijdens de pandemie heb ik hier minder last van gehad omdat het simpelweg niet mocht. Normaal gesproken kan ik enorm van mezelf balen wanneer ik weer eens slecht contact heb onderhouden met mijn vriendinnen, maar tijdens de slechtste maanden van de pandemie voelde ik me daar juist beter door omdat we geen contact (face-to-face) mochten hebben.
Ondanks dat, voelde ik me opgesloten. Ik wilde dingen ondernemen, maar ik mocht (net als de rest van het land) geen dingen ondernemen. Het is voor de meeste mensen zo ontzettend belangrijk om contact te hebben, om mensen te zien, om sociaal te zijn met elkaar. Het is zo belangrijk om te voelen dat je niet alleen bent op deze wereld maar dat er mensen zijn die om je geven.
In het begin (we gaan terug naar februari 2020) had ik er meer moeite mee dan dat ik nu heb. Ik heb het inmiddels geaccepteerd, maar in het begin kon ik dat niet. Ik sloot mezelf vaker op in mijn huis, waardoor mijn eetstoornis actiever werd. Ik mocht de deur niet uit, dus kon ik ook geen boodschappen doen; dan maar niet eten.
Via social media stelde ik de vraag hoe COVID invloed gehad heeft op de mentale gezondheid, of het een negatieve invloed op de eetstoornis gehad heeft en of het invloed gehad heeft op het sociale leven; en wat daarvan de impact geweest is. Dit is wat anderen daarover gezegd hebben:
'Het heeft een negatieve invloed gehad op mijn eetstoornis, de Corona periode zorgde voor een gebrek aan motivatie om beter voor mezelf te gaan zorgen; het heeft toch geen zin, je kan toch nergens naartoe etc. Het waren gemakkelijke excuses om niet te luisteren naar mijn gezonde gedachten. Mijn eetstoornis was juist enorm blij dat er maar een X aantal mensen over de vloer mochten komen zodat ik niet geconfronteerd werd met al het eten en de sociale momenten.'
Van veel mensen hoor ik dat het sociale leven behoorlijk pittig is momenteel. Dit omdat het door COVID allemaal behoorlijk verwaterd is; het is moeilijk om die contacten weer op te pakken. Voor sommige mensen is het juist een fijne bijkomstigheid om geen sociale contacten te hebben. Wanneer alles gesloten is (lockdown) worden mensen niet uitgenodigd om iets te eten of te drinken. Voor mensen met een eetstoornis is het een behoorlijke stressor om er op uit te gaan als dat gecombineerd wordt met eten of drinken.
'Toen alles weer open ging raakte ik behoorlijk in paniek. Door mijn eetstoornis is mijn sociale wereldje heel klein geworden.'
'Voor mij heeft het juist heel veel gebracht. Mijn vader overleed vlak voor de coronacrisis en toen stond mijn wereld stil. Door COVID had ik tijd om te rouwen, omdat de wereld niet door ging zoals het normaal gesproken door ging. Lockdowns gaven me vaak ademruimte en ik hoefde niet sociaal te doen.'
'Ook had het geen negatieve invloed op mijn eetstoornis. Het enige waar ik moeite mee had was dat de therapie die ik normaal gesproken had, anders vorm gegeven werd. In plaats van sessies op locatie moest ik videobellen. Ik vind het moeilijk om tijdens videobellen eerlijk te zijn, het is makkelijker om dan de schone schijn op te houden. Hiermee hielp ik mezelf natuurlijk niet, maar dat deed er op dat moment niet toe.'
'Het was heel moeilijk om te eten omdat ik geen reuk en smaak meer had. Het voelde niet zinvol om te eten omdat niets lekker smaakt. Ik had minder trek en doordat ik niets kon proeven werd eten minder belangrijk.'
Er kan dus geconcludeerd worden dat COVID in veel gevallen een negatieve invloed heeft op de mentale gezondheid. Schrijnend vind ik. Mensen die juist de hulp zo hard nodig hebben, sneeuwen onder. Elkaar geen nabijheid kunnen geven tijdens therapie is vreselijk, het is zo hard nodig! Het zit in de kleine dingen, aanbieden om boodschappen te halen, kaartjes sturen, spontaan iets langs brengen en voor de deur zetten.. Er zijn zoveel dingen mogelijk om het iets minder zwaar te maken voor de mensen die het juist heel hard nodig hebben. We denken met elkaar sinds de pandemie vaker aan de ouderen, laten we naast denken aan de ouderen ook vaker denken aan de mensen met mentale problematiek. Jij kan het verschil maken. Ik deel dit met je, omdat ik van mening ben dat er niet genoeg aandacht voor is in de media. Ik deel dit met je, omdat ik hoop dat jij het verschil kan maken.
Zorg voor elkaar, wees lief voor elkaar en denk om elkaar.
Liefs X
Reactie plaatsen
Reacties