Vaarwel

Mijn laatste afspraak bij Human Concern. Mijn laatste afspraak met mijn therapeut, de lieve vrouw die, ondanks haar rol als therapeut, zo dichtbij gestaan heeft en mij zo gesteund heeft in mijn proces. De persoon die naast mij en achter mij stond in mijn behandeling. De persoon die achter mijn keuzes stond en keer op keer als een soort advocaat mij aan het verdedigen was tijdens de MDO’s waarin ik besproken werd. Ik was een geval apart; iemand met een eigen wil en een eigen idee van herstel. Ik wilde geen eetlijst, eetmomenten of iets wat ook maar met eten te maken had. Dat was hoe ik het voor me zag en wat passend was bij mij als persoon. Eten wat en wanneer ik wil, omdat ik er zin in heb; zonder vaste tijdstippen en regels. Dat is voor mij vrijheid. Na al die jaren behandeling was dit de enige organisatie die mij hoop gaf dat het toch nog mogelijk was. 

Het jaar verstreek en de eindafspraak kwam in zicht. Mijn therapeut stelde mij de vraag hoe ik het graag wilde, hoe ik het voor me zag, zo tijdens de laatste afspraak. Ik vroeg haar wat normaal was daar. Ze gaf aan dat iedereen het zelf mag invullen; ergens lunchen, taart eten of een wandeling maken. Het kon allemaal. Ik vroeg of ik mijn weegschaal mee mocht nemen. Wederom zei ze: ‘alles is mogelijk, jij mag het zelf bepalen’. Ik voeg haar of het niet gek was om dat te doen. Ze vertelde me dat het vaker gebeurde; mensen namen hun weegschaal mee en lieten hem achter bij Human Concern. Ik wilde dit ook; maar ik zou mezelf niet zijn als ik er toch net even iets anders over dacht dan de anderen.

De laatste afspraak. Daar stond ie dan. De weegschaal. Mijn weegschaal. Kort stonden we stil bij wat het apparaat voor me betekent had in de afgelopen jaren. Het was mijn eetstoornis weegschaal. Mijn apparaat wat mij vertelde of ik goed genoeg was of niet. Het was mijn obsessieve dwangapparaat wat mij het gevoel van controle gaf. Het was mijn liefde, mijn leven en tegelijkertijd mijn vijand. Ik haatte het ding. Drie keer per dag moest ik erop staan, drie keer per dag, drie keer om te checken of ik niet dikker was geworden en om te checken of het getal alle drie keren gelijk bleef. Ik wilde er, voor eens en voor altijd afscheid van nemen.
Samen met mijn therapeut gingen we op zoek naar een hamer en vuilniszakken. Je raad het al; de weegschaal moest kapot. Ik wilde hem kapotslaan.

De eerste klap was raak; maar niet hard genoeg om hem ook maar enigszins te beschadigen. Ik was bang, ik wilde het misschien toch niet. Mijn leven kapot maken? Moest ik dat nou wel doen? Ik durfde het niet los te laten. Maar toch was mijn gezonde ik sterker dan de stem die zei dat ik moest vasthouden aan de weegschaal. Ik wilde dit niet meer; ik wilde me niet meer druk maken om getalletjes en wilde voor eens en voor altijd afscheid nemen. Vaarwel! De tweede klap volgde al snel en voor ik het wist had ik mijn weegschaal aan diggelen geslagen. Toen mijn therapeut vroeg wat ik dacht begon ik in eerste instantie over dat er overal scherven lagen en zei ik dat ik moest stofzuigen. Ze vroeg wat door en eigenlijk was ik enerzijds opgelucht, anderzijds kon ik heel duidelijk benoemen dat mijn leven voor dat moment ineens, zo voor me op de grond, in tien miljoen stukjes lag.

Het voelde als een shock en tegelijkertijd als een enorme bevrijding. Geen verplichtingen meer, geen dwangmatig wegen meer, geen cijfers die mijn zelfwaarde zouden bepalen of zouden zeggen hoe goed of slecht ik was. Zelfliefde werd mijn nieuwe woord. Mijn woord van het jaar 2022 en daarna.

We ruimden samen de rotzooi op en alles kwam in een grote vuilniszak. De zak werd weggegooid en daarmee ook het laatste stukje eetstoornis. Dat was het dan, de laatste keer therapie, de laatste keer mijn therapeut zien, de laatste keer naar Human Concern, de laatste keer oog in oog staan met mijn weegschaal.
Vaarwel en tot nooit meer ziens.