Verantwoordelijkheid nemen, je hoort iedereen er wel eens over. Tijd om er eens een blog aan te wijden, want ik ben van mening dat verantwoordelijkheid nemen het belangrijkste is in herstel.
Ik hoor je denken: 'verantwoordelijkheid nemen? Dat is toch logisch?!' Het antwoord daarop is natuurlijk ja. Dat is theoretisch gezien heel logisch, maar in de praktijk werkt dat heel anders en is het een stuk ingewikkelder dan je zou denken. Toen ik nog diep in mijn eetstoornis zat, was ik ervan overtuigd dat anderen mij konden 'redden'. Ik kwam van de ene in de andere therapie terecht, ik liet me vier keer opnemen in een eetstoornis kliniek en volgde verschillende deeltijd behandelingen in de hoop dat ik op die manier van mijn eetstoornis af kon komen. Ik slaagde erin om 10 jaar behandeld te worden, zonder succes. Een klein deel daarvan is te wijden aan de hulp die ik kreeg, maar de hoofdreden dat het niet lukte om van mijn eetstoornis af te komen was dat ik geen verantwoordelijkheid pakte. Zoals ik net zei, ik dacht dat anderen mij konden redden. Natuurlijk is dat onzin, want alleen jij bent verantwoordelijk voor je eigen herstel. Er is geen magisch persoon die jouw eetstoornis kan doen verdwijnen. Ik ben me ervan bewust dat dit allemaal makkelijk klinkt (leest), dat is natuurlijk niet zo; immers, zoals ik zei is het in de theorie makkelijk maar in de praktijk is het een behoorlijk ingewikkelde kwestie.
Verantwoordelijkheid nemen betekent eigenlijk: 'ga het aan!' Als je het niet aangaat, gaat herstellen niet gebeuren. Misschien klinkt dat niet heel aardig, maar zo werkt het wel. Wanneer je continu je angsten uit de weg gaat, wanneer je dus continu hetgeen aan het vermijden bent waar je bang voor bent, zal je nooit herstellen. Je moet dingen uitzitten; ik had enorme drang om veel te bewegen en om altijd maar bezig te zijn. Ik hield alles wat ik deed bij met mijn Fitbit en toen ik mijn Fitbit de deur uit deed, nam ik de verantwoordelijkheid; ik koos er bewust voor om mijn eetstoornis niet in stand te houden en om me niet meer obsessief bezig te houden met bewegen.
Het was heel spannend, maar door het aan te gaan, door de verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen herstel, is het me wel gelukt. Immers, ik wil niet voor de rest van mijn leven Anorexia houden. En dat is waar het dus om draait. Je moet je verantwoordelijkheid pakken en heel bewust keuzes maken. Je kunt voor altijd bang zijn om uitgenodigd te worden voor sociale momenten waar eten bij komt kijken, of je kunt zelf het initiatief nemen en anderen uitnodigen zodat je zelf de controle hebt, maar wel de angsten aangaat en dus zelf de verantwoordelijkheid neemt.
Aan het eind van de rit, is je eetstoornis maar een stem die tegen je zegt wat je wel en niet mag eten, wat je wel en niet moet doen etc. Jij bent de persoon die de keuzes maakt. Jij kunt je handen aan het werk zetten en een boterham smeren, je eetstoornis kan je daarin niet stoppen, mits je naar de stem luistert en zelf besluit om het niet te doen.
Ik schrijf dit met de wetenschap dat veel mensen het hier niet mee eens zullen zijn, ik schrijf dit met de wetenschap dat ik mogelijk veel gezeur en boze berichten ga krijgen. Dit is enkel mijn visie en ik ben van mening (oké, eigenlijk ben ik ervan overtuigd) dat dit is hoe het werkt.
Jij hebt de touwtjes in handen, alleen jij kunt ervoor zorgen dat je herstelt van je eetstoornis.
X
Reactie plaatsen
Reacties